Kikimory, zmory i inne Spiekładuchy.

Witam wszystkich w ten ciepły bezśnieżny styczniowy dzień:) Miniony tydzień zaserwował nam wiele atrakcji pogodowych. W końcu spadł śnieg w znacznej ilości, sprawiając wiele radości dzieciom (niektórym dorosłym też) by po kilku dniach zamienić się w brudną breję, a po kolejnych kilku dniach zniknąć całkowicie. Ciśnienie wariowało, wiatr szalał a mi zdawało się się, że płynę po wzburzonym morzu. Z tego powodu w ogóle nie spędzałam czasu przed komputerem, mało robiłam na drutach, więc nie mam też za dużo do pokazania w ramach WCiDz u Maknety,  chociaż z drugiej strony kończę już drugi rękaw w fioletowym sweterku, także niedługo będą jakieś zdjęcia.

Przeczytałam właśnie debiut literacki młodej , zdolnej artystki  Joanny Łańcuckiej "Stara Słaboniowa i Spiekładuchy". Gdzieś na wsi, w starej chatce mieszka sobie Słaboniowa. Nie do końca wiadomo ile ma lat , może siedemdziesiąt, albo osiemdziesiąt, ona sama nie wie, bo przestała liczyć. Stara już jest, plecy zgarbione, kości zbolałe,  ale wzrok Słaboniowa ma ostry, widzi wszystko, a nawet jeszcze więcej. A czasy teraz niespokojne, ludzie uczone, mundre i zdaje się wszysko wiedzo, na każde pytanie mają odpowiedź, jednak gdy do czyjejś chałupy przyjdzie nieszczęście, i już wszystko zawiedzie i prawo ludzkie i boskie , wtedy ludziska przypominają sobie o Słaboniowej, chociaż normalnie ją omijają, mówią, że urok potrafi rzucić i po polach często chodzi i gada. A Słaboniowa wiele już w życiu widziała i wiele przeszła. I tylko ona jedna została, która wie jak się ze złem rozprawić. Polecam szczerze tę książkę. Dostarczyła mi ona wielu wrażeń w kilka wietrznych nocy. przybliżyła mi wiele zapomnianych już wierzeń i przesądów słowiańskich, dowiedziałam się kto to jest Południca i poznałam Strzygonia. Często jeżdżąc rowerem po suwalskich wsiach i polach, widzę czerwone wstążeczki na szyi nowo narodzonych źrebaków i cieląt, wiedziałam, że wiąże się to z jakimś przesądem, teraz już wiem dlaczego. Prześledziłam też burzliwe życie starej Słaboniowej, zanim stała się stara. Świetny debiut, książka wręcz unikatowa w swej treści. Bardzo podobał mi się też pomysł pisania książki gwarą. Brzmi bardzo znajomo:) Jednak nie zrażajcie się, gwara występuje tylko w dialogach, wszelkie opisy są już w języku polskim:))  Tutaj (klik) jest wywiad z autorką, ale uwaga mnóstwo w nim spojlerów dot. powieści. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki tej autorki.

Jak już pisałam, zimy nie ma, poszła sobie i już, jednak zdążyłam jeszcze razem z najmłodszym członkiem rodziny ulepić bałwana:) 

Chyba obie miałyśmy dużo frajdy:)) A dziś , no cóż , została już tylko marchewka:)

Poza tym jak lało, zrobiłyśmy chmurkę

Padał oczywiście deszcz ze śniegiem:)

I na koniec kot, któremu jak zwykle wszystko jedno i generalnie ma wszystko w głębokim poważaniu :))

Niedługo ten puch będzie fruwał wszędzie, a my będziemy go znajdować od herbaty, przez ziemniaki po tubkę w paście, ale miziasty jest, trzeba mu to przyznać:)) Pozdrawiam wszystkich serdecznie:))

Wiola.