Wendell Holmes.

Ostały mi się jeszcze zdjęcia z jesieni, wstyd mi trochę , bo powinnam już je zamieścić dawno temu, ale zawsze i jak zwykle brakowało mi na to czasu. No dobra , to tylko wymówka:) ( Nie wspomnę o chuście która byłą gotowa jeszcze w lecie) Nie mniej jednak zdjęcia nabrały mocy prawnej i dziś puszczam je w świat.

Historia tej chusty jest bardzo stara, biorąc pod uwagę mój staż dziewiarski:) Wydzierganie jej było moim marzeniem, właściwie dzięki niej nauczyłam się dziergać i po prawdzie to od niej wszystko się zaczęło. Chęć samodzielnego jej wydziergania sprawiła, że zawzięłam się i nauczyłam się robić na drutach.  Sama nie wiem dlaczego tak długo zwlekałam z realizacją swojego marzenia, ale ważne , że w końcu ją mam. Może bez zbędnych słów, mam nadzieję, że zdjęcia trochę pogrzeją gdy za oknem zimno i mrok:)

Chusta powstała z Jilly Dream in Color , włóczki , która pod względem "ulubienia" jest u mnie na samym szczycie na równi z sockiem od Malabrigo.

Jeszcze kilka zbliżeń:)

Powiem szczerze, że kiedyś myślałam, że wykonanie tej chusty jest jakoś niewyobrażalnie trudne, a potem , gdy już ją zrobiłam , to okazało się , że jest to najszybciej wydziergana chusta w całej mojej dziewiarskiej "karierze", oczywiście gdybym robiła ją po raz drugi, to do zakończenia użyłabym dużo grubszego szydełka i ciut grubszych drutów. Do wydziergania jej użyłam drutów takiej samej wielkości jak dziergam z socka.  Jilly leciutko różni się od malabrigowego socka, i odrobinę większe druty nadałoby większej lekkości i jeszcze delikatniejszą filigranowość ażuru. Jednak było to moje pierwsze spotkanie z tą włóczką w ogóle i można by rzec , że się ze sobą poznawałyśmy:)

 Dane techniczne:
Wzór: Wendell Holmes (klik)
Autorka: Corrina Ferguson (klik)
Druty: 3.75 i szydełko 4.5 (chyba)
Włóczka: DIC kolor Shy
Zużycie: 1 motek + odrobinka drugiego na zamknięcie oczek

Jeżeli chodzi o zdjęcia , to powstały wyjątkowo szybko i bezboleśnie , a poniżej nasz "plener". Bardzo lubię tę drogę , szczególnie jesienią. Niestety ktoś kupił działkę sąsiadującą z brzezinką i postawił metalowy , szary płot, co znacząco wpłynęło na atrakcyjność i sielskość tego miejsca, szkoda:( Małżonek musiał nieźle się napracować , aby wykadrować odpowiednio , żeby nie było widać w tle tego paskudztwa. Czy taki drewniany płotek nie byłby ładniejszy?

Korzystając z okazji, chciałabym jeszcze ogłosić , że 17 stycznia znowu spotykamy się tam gdzie zwykle i o tej samej porze , tzn. w suwalskiej Plazie w Cafe Plaza ( na parterze) o 16.00. Jeżeli macie ochotę wspólnie podziergać, poplotkować i poznać się z naszą wesołą gromadką to w imieniu nas wszystkich  serdecznie zapraszam. Pozdrawiam wszystkich i do zobaczenia:))

Wiola.