Co tam u mnie słychać?

Na samym początku serdecznie dziękuję za tak ciepłe komentarze pod poprzednim postem, mile połechtały moje ego i pozytywnie mnie nastawiły do działania:) A co tam u mnie słychać? Aktualnie kończę Lopi i czytam , a właściwie studiuję w wolnych chwilach przewodnik po Biebrzańskim Parku Narodowym.

 Osobiście bardzo lubię czytać tego typu pozycje książkowe i mam tego spore zatrzęsienie w swojej biblioteczce, a co za tym idzie jestem bardzo wybredna i mam wysokie wymagania jeżeli chodzi o tego typu literaturę. Ta pozycja spełniła szeroki wachlarz moich  oczekiwań. Po pierwsze na blisko 190 stronach można dowiedzieć się absolutnie wszystkiego na temat BPN , mam nawet takie wrażenie, że temat został całkowicie wyeksploatowany. Od historii, poprzez opis wszystkich możliwych ścieżek i  szlaków kajakowych, konnych, pieszych, rowerowych , samochodowych,  kładek,  rozlewisk , ciekawych miejsc no dosłownie wszystkich niezbędnych informacji , których potrzebuje każdy turysta. Wszystko to na kredowym papierze, okraszone mnóstwem całkiem dobrych zdjęć. Jestem bardzo mile zaskoczona jakością tego przewodnika i każdemu kogo interesuje ten temat i tak jak ja ma hopla na punkcie podróżowania i zwiedzania, szczerze polecam tę pozycję.

Jak widać na zdjęciu wciąż pracuję nad  islandzkim sweterkiem . Przestój w pracy spowodowany był trzydniowym schnięciem denata , który moczył się tak:

Żeby , jak to stwierdziła moja Młodsza, sweterek nie czuł się taki samotny w kąpieli ,  otrzymał towarzyszy :) po włożeniu wszelkich mozliwych zabawek, jakie znajdowały sie w zasięgu małych łapek, stwierdziła, że teraz będzie czuł się szczęśliwy i bezpieczny. 

Zrobiłam mu parę fotek , jeszcze podczas roboty , chociaż nie tak dużo jak chciałam , dlatego , że bardzo szybko mi się go robiło. Wklejam więc w kolejności chronologicznej 

Moment łączenia rękawów i kadłubka w jedną całość.

 

 

Przód z widocznym "miejscem" na przecięcie.

Tył z dziurami pod pachą:)

Aktualnie zabezpieczam szydełkiem szew, aby bezpiecznie można było go przeciąć nożyczkami.

Sposób podejrzałam od Doroty , jeszcze nie wiem , czy dobrze to robię, jak  przetnę to się okaże:)

Dziś jeszcze w ramach zbliżającego się Dnia Dziecka, zrobiliśmy małą wycieczkę pod Białystok. Znajduje się tam Park Dinozaurów i wiele innych atrakcji dla dzieci, w tym park linowy. Nie jeździmy nigdy w jakiekolwiek święta , zwiedzać szeroko pojęte atrakcje ze względu na tłumy i kolejki, których staramy się unikać ze względu na specyficzny charakter naszego dziecka i tym sposobem byliśmy sami na trampolinach, na kolejce, na samochodach , na dmuchańcach, no dosłownie wszędzie, ciesząc się spokojem i ciszą , nie licząc porykiwań dinozaurów:) Mam nadzieję, że się nie pogniewacie , ale zamieszczę kilka zdjęć z tej naszej wycieczki.

Tor okazał się przyjazny nawet dla trzylatka, wprawdzie musiałam dzielnie przejść go razem z dzieckiem , dałam radę!

Tata też miał z tego frajdę:)

I tutaj też:)

Na koniec zamieszczę najlepsze zdjęcia z Parku Dinozaurów. Park ma dodatkowy atut w postaci atrakcji dźwiękowych ,iście z filmu Spielberga , zamieszczę kilka zdjęć małej , gdy było słychać zbliżające się kroki dinozaura , a po chwili można było go usłyszeć. Zaczynało się niewinnie...

A po chwili..

Coś się czai , muszę wiać!

Mamo , co to było?

Mamo, a te dinozaury naprawdę wyginęły?

Dobrze, że mam Michała, przy nim czuję się bezpieczna.

Mamo, to tylko figurki?

 Nasza mała przeżywa obecnie istną fascynację dinozaurami i sama bardzo chciała pojechać i to wszystko zobaczyć, Michał to jej ulubiony miś, który absolutnie nie mógł opuścić takiej okazji i musiał być obecny w tak ważnym wydarzeniu. Podczas całego zwiedzania był mocno ściskany przez swoją właścicielkę:) Gdy zbliżaliśmy się już do wyjścia nastąpił kulminacyjny tekst mojej latorośli, nieważne , że ulubiony Triceratops był  w pobliżu , gdy zobaczyła furtkę przyspieszyła kroku i powiedziała z wielką ulgą w głosie "na końcu będzie koniec" .

Mam nadzieję, że nie przedobrzyłam z ilością zdjęć, jak skończę sweterek , to oczywiście zabiorę go w kolejną sesję i oczywiście się pochwalę:) Obiecuję też napisać , jak to jest z tym gryzieniem, bo wiem , że wiele osób interesuje ta kwestia, a śmiem twierdzić , że w tej dziewiarskiej społeczności jestem chyba największym wrażliwcem.

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie.

Wiola.