A czas płynie... oraz WCiDz

Niedawno pisałam, że nie zauważyłam lipca, jednak nastanie sierpnia kompletnie mnie zdziwiło. Czy czas mógłby na chwilkę zwolnić? Wciąż nie wybrałam się wraz z rodzinką na urlop, mam nadzieję, że nie będę go odkładała w nieskończoność, bo nim się obejrzę, będę dzieciom kompletować wyprawkę i sprawdzać zawartość plecaków:) Odbiegam zbytnio od tematu, a chciałabym opisać wrażenia z czytania książki , z własnej i nieprzymuszonej woli oraz w ramach Wspólnego czytania i dziergania - link do akcji na blogu Magdy:) 

Historię już znałam wcześniej z ekranizacji , bardzo udanej. Mowa tu o książce John'a Greena "Gwiazd naszych wina". Jakże inne odniosłam uczucia, w stosunku do tej książki , niż do przeczytanych wcześniej "Papierowych miastach". Niejednokrotnie zastanawiałam się, czy gdybym najpierw obejrzała film, a później przeczytała książkę, to czy podobałaby mi się bardziej , tak jak było to w przypadku "Gwiazd naszych wina". Film właśnie wszedł do kin, więc bardzo jestem ciekawa, ale wróćmy do tematu. Czy jest ktoś jeszcze kto nie zna historii Hazel i Augustusa i ich bardzo dojrzałej , intensywnej i krótkiej miłości? Zarówno książka, film i jak widać w tle, ścieżka dźwiękowa z filmu zapadły mi głęboko w świadomość. Rewelacyjne dialogi, trudna treść, lecz dostarczająca nam odbiorcom nieopisanych wręcz emocji i przede wszystkim wzruszeń. Razem z dwójką bardzo młodych bohaterów przeżywamy wiele. Świadomość śmiertelnej choroby, strach przed miłością i zranieniem tej drugiej osoby, w końcu poddanie się uczuciu i przyjęciu tego co ostateczne. Wspaniała książka, wspaniale zarysowane postacie głównych bohaterów i rewelacyjny Mistrz Planu Drugiego - pisarz  Peter Van Houten. Czuję się całkowicie znokautowana przez tę książkę. Czy ktoś czytał? Podobała się Wam?

Na drutach test sweterka. Hegemonia chust przełamana. Już się wydziergał i się suszy. Termin ukończenia odległy , więc zdjęcia co najmniej za miesiąc:)

A poza tym:

Sezon ogórkowy rozpoczęty. Pomocnik pomagał , nawet zbyt szybko się nie znudził, więc wklejam zdjęcia dla potomności:)

 Udało mi się też obfotografować chustę. Długo czekała aż wypada się wszelki możliwy deszcz, wywieje największy wiatr i w końcu nastanie światłość...a wraz z nią upały:) Uchylę rąbka tajemnicy i pokażę odrobinkę:))) Mam nadzieję, że się ogarnę i posta szybko zamieszczę, chociaż temperatura za oknem rozleniwia...

Czy może ktoś wie co to za kwiaty? Trafiłam na nie podczas moich codziennych wojaży rowerowych, z daleka wyglądały jak wrzosy, ale wrzosy to nie są, a do tego mają niesamowicie kłujące liście. Kucnięcie dostarczyło mi niezapomnianych wrażeń, o rozdeptaniu konika polnego , który wpadł mi między podeszwę stopy a sandał, nie wspomnę.  Wyjątkowo tłusta sztuka, a tu na złość tyle sprzączek, myślałam, że rozpinanie buta nie skończy się nigdy.

Na koniec perełka:) Zdjęcia Naszej Trójcy. Mam nadzieję , że dziewczyny nie podadzą mnie do sądu o wykorzystanie wizerunku bez zgody:) Jak widać jest wesoło:)))

Po prostu ten szczery uśmiech na naszych twarzach mówi wszystko:) Od lewej Asia, Magda i ja:)

    Dziewczęta! Znajomość z Wami wprowadza mnie na wyżyny Życia Towarzyskiego przez duże Ż i T, sprawia, że życie nabiera sensu i niewypowiedzianej wręcz radości:) No nie mogłam się powstrzymać, żeby nie zamieścić tych zdjęć:)) Wiem, że Wy też się uśmiechniecie i przypomnicie sobie z czego się śmiałyśmy;)

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie i dziękuję za wszystkie cudowne komentarze pod poprzednim postem:)))

Wiola.