Mamy lato. Wspólne czytanie i dzierganie.

 Ostanie tygodnie spędziłam nad produkcją Nelumbo, które tak mile zostało przyjęte i za które bardzo serdecznie dziękuję:)))  Czytałam również  dwutomową powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk pt."Podróż do miasta świateł".  Jest to historia życia Róży z Wolskich, późniejszej księżnej de Vallenord, malarki polskiego pochodzenia. Bieg wydarzeń osadzony jest w XIX wiecznym Paryżu i mimo tego iż jest to fikcja literacka , to pięknie wkomponowała się w realia tamtejszej epoki. Jednocześnie obserwujemy zmagania współcześnie żyjącej bohaterki , Niny , historyka sztuki, odgadującą zagadkę ginięcia płócien wcześnie wspomnianej malarki. W tym celu udaje się do Paryża, podążając śladem za piękną i tajemniczą Różą, która żyła w tym magicznym mieście przeszło sto lat wcześniej.  Osobiście podobały mi się obie części, chociaż wątek historyczny bardziej, niż współczesny,  i mimo tego , iż autorka zagalopowała się co nieco w zakończeniu i był on co najmniej nieprzewidywalny. Jeżeli podobała Wam się wcześniejsza seria tej autorki "Cukiernia pod Amorem" , to spodoba Wam się i ta. Chociaż moje zdanie jest może troszkę na wyrost, ponieważ przeczytałam na razie tylko pierwszy tom serii i to kilka lat temu, ale pamiętam , że mi się podobało, na tyle, że zakupiłam pozostałe obie części, które czekają na lepszy czas:)
 Na drutach obecnie bawełna i obiecana bluzeczka dla najmłodszej. Idzie mi trochę wolniej niż bym chciała, bo sporo czasu pochłania mi tłumaczenie z angielskiego na polski , a może bardziej zrozumienie tego co już przetłumaczę:)))

A poza tym przerabiałam ostatnio to:

 Jilly zakupioną u Chmurki. W zasadzie to już zdążyłam ją przerobić, wyprać i upiąć.

 Pozostało tylko ją godnie zaprezentować:)))

A poza tym mamy w końcu lato, takie prawdziwe, duszne , upalne. Jak jest ładna pogoda, najlepiej spędzać czas nad wodą. I my teraz głównie to robimy:))

 

Nie ma  to jak książka nad jeziorem:))

A gdy nie ma w pobliżu jeziora warto wysłać dzieci w deszcz, radochy przy tym co nie miara:)) Już dawno nie widziałam tak szczęśliwych swoich pociech ,    jak w tą krótką chwilę podczas ulewnego , ciepłego , lipcowego deszczu:))

 Powiem szczerze, że brakuje mi (czasami) zawodowej pracy i ta dziesięcioletnia przerwa w "karierze" to najszczęśliwszy czas w moim życiu, bo mam to szczęście być stale obecną w życiu moich dzieci i nie przegapiam tych tak ulotnych i tak krótkich lat ich dzieciństwa. Ale , ale, mała od września idzie do przedszkola, więc mama wraca do pracy. (Mam nadzieję:))))

I na koniec pierwsze plony z mego "ogrodu"

Pozdrawiam ciepło:))))

Wiola.